گرافت گذاری در بینی
گرافت یا پیوندغضروفی ،بخشی از  غضروف است که  در حین عمل به منظور پر کردن نقص ها و فرورفتگی های بینی ،فرم دهی به نوک بینی و باریک نشان دادن آن،   اصلاح کجی بینی ، و یا  اصلاح عملکرد تنفس در قسمت هایی از بینی قرار داده می شود.
گرافت غضروفی مخصوصا در بینی های با پوست ضخیم و غضروف های نازک و ضعیف و در جراحی های ترمیمی کاربرد زیادی دارد.
درواقع شکل دهی به بینی همیشه فقط با تراش دادن ، برداشتن و کوتاه کردن غضروف یا استخوان امکانپذیر نیست و در برخی موارد ، برعکس، باید ساختار بینی را با گرافت تقویت کرد.
. گرفت بینی انواع مختلفی دارد:
"اتو گرفت" غضروفی است که از تیغه میانی بینی ، لاله گوش یا دنده خود فرد برداشته می شود، بهترین نوع گرافت است،  عوارض کمتر و  ماندگاری بیشتری دارد، بهترین منبع غضروف برای جراحی بینی تیغه میانی بینی است که در بیش از ۹۰ درصد موارد از همین غضروف در جراحی راینوپلاستی استفاده میشود.

گاهی بندرت بدلیل نیاز  به غضروف زیاد ،  جراحی قبلی تیغه بینی و عدم‌ امکان برداشتن غضروف از دنده یا گوش ، از منبع غضروف انسانی ، غضروف اشعه دیده سایر بیماران استفاده میشود که به آن هموگرافت میگویند.
استفاده از غضروف گاوی یا غضروف مصنوعی ( پروتز ) بدلیل عوارض بالا منسوخ شده است. نکته :
● همه افراد نیاز به استفاده از گرافت ندارند .
● گرافت گذاری هم مثل همه تکنیک های عمل بینی ، ممکن است عوارض داشته باشد که مهمترین آن جابجایی گرافت ، نمایان شدن از زیر پوست ، بزرگ‌شدن  بینی و ورم زیاد و عفونت و جذب شدن غضروف و کاهش تاثیر آن با گذشت زمان  است ،بنایراین فقط زمانی از آن استفاده میشود که ضروری باشد.
● استفاده  یا عدم استفاده از گرافت دلیلی بر کیفیت عمل جراحی شما نمی باشد. جراح شما فقط هر جا که لازم باشد از این تکنیک استفاده میکند.
● زمانی که از گرافت های متعدد در بینی استفاده شود، ورم بینی کمی بیشتر خواهد بود .
● در اغلب موارد از غضروف تیغه میانی بینی خود شما استفاده میشود ، بنابراین ریسک عفونت ، جذب شدن غضروف یا سایر عوارض بسیار کمتر خواهد بود .